امام راحل ما جمله بسيار زيبايي دارند در باب اينكه "هرگز از بزرگي كارها نهراسيد كه كارها هرقدر بزرگ باشند در مقابل اراده انسان ناچيز هستند".

اما خدا وكيلي من الان در مقابل بزرگي كارها كم آوردم. اين دوست ما يه چيزي نوشته كه از هر جمله كه هيچ، از هر كلمه اش ميشه يه متن 20 خطي طنز درآورد. از طرفي اين يكي هم داره از كيان مملكت دفاع ميكنه كه فقط كامنتهاش خداست و كلي وقت طلب ميكنه كه واسه هر كامنتش يه متن 200 خطي نوشت!

الان هم در مقابل بزرگي كارها كم آوردم و دارم هر چي اراده كه اون ته ماسيده رو جمع ميكنم حداقل واسه يه جمله از يكيش يه چيزي بنويسم.

چند وقته كه همش ماموريت ميرم و وقتي هم كه برميگردم يا بايد كانون خانواده رو باد بزنم و يا حال ندارم بنويسم. اين بابا هم كه شده كلكسيون سوژه اين چند وقته. خدا به خاطر اين سستي من در سوژه كردن داداشمون صاف ميبره منو وسط حوري ها حال كنم!

گويا بعضي از دوستان بعد از خوندن اون نوشته ما در مورد نوشتن بي‌ناموسي در وبلاگ، از هول حليم افتادن تو ديگ و با زير پا گذاشتن ناموس‌پرستي غياث‌آبادي، يه متن مستهجن سراپا بي‌ناموسي نوشتن. خوشبختانه اهالي ولايت غياث‌آباد فورا پا به‌عرصه گداشتن و هر چي بي‌ناموسيه رو افشا كردن كه خود موجب ايجاد مباحث بنياديني در زمينه ناموس شد. قرائت اين مباحث علمي رو در كامنتدوني اون نوشته رو به‌همه توصيه مي‌كنم.

به دوستان عزيزي كه مي‌خواستن از فرط خوشي خودكشي كنن ولي به توصيه دوستان و آشنايان قصد دارن به فرداي روشن خودشون خيره بشن پيشنهاد مي‌كنم كه خبط منو نكنن و حتما در هنگام نگاه كردن به فرداهاي روشن از عينك دودي خوب استفاده كنن وگرنه عين من بعدش همينجوري اشكه كه از چشماشون مي‌چكه

توصيه هاي ايمني را جدي بگيريد

امروز دوباره همون‌جوري شدم. چيزي هست كه از ته دل مي‌خوام بدونم ولي نمي‌شه. چون شايد نبايد بدونم و يا مي‌ترسم كه بدونم. واسه همين يه لوپ احمقانه تو سرم راه افتاده و همينجوري تمام منابع زندگيم رو داره معطل خودش مي‌كنه. يك حلقه خيلي احمقانه... مثل do…loop خيلي احمقانه‌است... نه؟