چند وقت پيش (حدود يك سال پيش) اين عمو آرش ما يه چيزي نوشته بود در مورد اينكه خيلي شاكيه از اين نامه‌ها و آف‌لاين‌هاي تبريك عيد كه به‌صورت فله‌اي آدرس 50 نفر آدم رو تو يه‌دونه نامه مي‌ذارن و به‌همه يه‌جا تبريك مي‌گن. انگار اون موقع هم نوشته بود كه اصلا نمي‌خونه اينا رو و به‌عنوان تبريك قبول نداره. اين بحث دو جنبه داره:

1- جنبه آرشي قضيه: به‌جهنم كه قبول نداري و نمي‌خوني! اصلا مي‌خوام صدسال سياه عيدت مبارك نباشه و سال جديد بخوره تو سرت! امسال كوفت هم واست نمي‌فرستم.

2- جنبه رامتيني داستان: الان يه فهرست 130 نفره تو آدرس‌هام هست واسه نامه تبريك. اگه واسه هركدوم حداقل 5 دقيقه وقت بذارم (ببخشيد 129 نفر. آرش به جهنم بود!). مي‌شه 645 دقيقه يا به‌عبارتي 10 ساعت و 45 دقيقه. اين وسط 75 دقيقه غذا مي‌خوري و مي‌...شي! (بي‌ادبا!) مي‌شه 12 ساعت سرراست. جدا از اينكه ارزش هر كدوم از دوستان بسيار بيشتر از اين حرفاست، خوب 12 ساعت هم شوخي نيست!

3- جنبه ايراني موضوع: ما ايراني‌ها اگه اين عيد رو به‌نحو مقتضي به‌هم تبريك نگيم ماليديم بنابراين بايد اين تبريك رو گفت كه كنار اسمت چك‌مارك يك دوست باادب بخوره.

4- جنبه رئال تراژدي: عمرا هيچ كدوم از ما 12 ساعت نشينه كارت تبريك بفرسته و آرزوي سالي خوش بكنه واسه تك تك رفيقاش.

5- جنبه سورئال عمل: آرش امسال بايد بشينه و واسه همه شخصا و تك‌تك تبريك بفرسته. واسه زن و شوهرها هم جداجدا!

6- سئوال منطقي: خود اين آرش بي‌بته سال قبل نشست و 12 ساعت تبريك گفت به‌همه دوستا و فاميلاش؟

7- سئوال فلسفي: اصلا لازمه نيمي از روزتو تبريك بگي به كسايي كه خودشون دارن تبريك مي‌گن به‌بقيه و وقت ندارن آرزوي خوش‌تو رو درك كنن؟

8- سئوال ماترياليستي: اصلا اين تبريك توفيري داره به‌حال كسي؟

9- تجربه شخصي: گاهي وقت‌ها برعكسه اثر اين آرزو‌هاي خوش. سه‌سال پيش بهم عيد رو تبريك گفتن و آرزوي سالي خوش كردن واسم ازدواج كردم اون سال...

10- پيغام بيل‌گيتس: آرش... تو هم؟ ما خودمونو سرويس كرديم كارت زودتر راه بيافته اين بود جوابمون بي‌معرفت؟

نتيجه‌گيري عملي: بالشخصه اينجانب از طريق سه رسانه عمومي يعني آدرس‌هاي ايميل، آف‌لاين‌هاي ياهو و پيغام كوتاه موبايل به‌همه يه‌جا مي‌گم سال نو مبارك. هر كسي هم كه اين آرزوي گرم من بهش نرسيد مي‌تونه سرد شده‌اش رو از همين وبلاگ بخونه!

سال نو مبارك!